AFSTAND

Vrouwen komen echt van een andere planeet. Ze kunnen seks ook bevredigend vinden zonder klaar te komen. Zeggen ze, want misschien is dat niet waar, maar dan is het wel heel lief dat ze dat volhouden.

Zij zei dat ze het heerlijk vond me te missen. Ik had moeite haar mededeling (om het maar eens in het hedendaags relatiejargon te zeggen) ‘een plaats te geven’. Dat ik aan de andere kant van de wereld was en veel aan haar dacht en volop naar haar verlangde en het vice versa ook wel goed zat was ongetwijfeld een nieuwe dimensie in onze verhouding, maar het knaagde bij mij meer dan het plezierde.

Onderdeel van haar missen-is-lekker-campagne was bovendien dat zij voorstelde dan ook maar twee weken op geen enkele manier contact met elkaar te hebben. Ook van die mededeling moest ik het begrip met geweld injecteren. Zodat ik uiteindelijk ook wel weer kon vinden dat zij natuurlijk gelijk had, want als je met elkaar praat- en vrijsessies van vele uren gewend bent is een intercontinentaal telefoongesprek een armoedige vervanging.

Ik had al zo mijn ervaringen met liefde op afstand. Kort voor ik naar de VS vertrok was de liefde hoog opgelaaid. We belden niet, we faxten. Haar bijdrage in de communicatie had een gevarieerd karakter. Ze kon plotsklaps speculeren over de namen die wij onze kinderen zouden geven en dan ineens met een cryptische verklaring komen in de categorie ‘Rozen verlichten het pad niet’. Ik werd daar zeer onrustig van. Door het tijdsverschil schoven haar faxen bovendien meestal rond vier uur onder de deur van mijn hotelkamer door, zodat ik letterlijk gebroken nachten had.

Het werd allemaal zo heftig dat ik besloot er een einde aan te maken. Een passie die de halve wereld overbrugde moest wel een beperkte houdbaarheid hebben. Liefde is mooi, maar als het je gaat verteren moet je je afweermechanismen aanspreken. Ik kocht dus een fraai afscheidscadeau voor haar (een glazen dolfijn), zodat mijn beslissing zwaar op mijn bagage drukte. Het afscheid deed uiteindelijk minder pijn dan de afstand.

Afstand wakkert de gevoelens alleen maar aan. Je droomt, je verlangt, je idealiseert. ‘If you can’t be with the one you love, love the one you’re with’, zongen Crosby, Stills, Nash & Young en dat mag dan een cynische theorie zijn, in de praktijk valt die best toe te passen. Als de ware liefde de onbereikbare liefde is, slijt je dagen dan maar met wat nabij is. Toch? Ik wou dat ik het kon.

Ik wou bijvoorbeeld dat mijn liefde door mijn maag kon gaan, dat ik haar alleen maar altijd bij me wilde houden omdat ze zo goed kan koken. Of het leuk vindt mijn huis schoon te maken en uiteindelijk bereid zal zijn mijn rolstoel over de duinen te duwen. Maar het is niet genoeg.

Die hele lijst van eisen die je stelt aan de ideale vrouw is van nul en generlei waarde zodra je het eenmaal te pakken hebt. Wat zij niet brengt verliest iedere relevantie. Wat zij wel brengt wordt opgeblazen tot hemelse proporties. Dat liefde verblindt is echter een cliché dat je goed op kan breken. Eigenlijk zie je wat heel dichtbij is net zo slecht als wat heel ver weg is. Als het een lichaam en een geest zou hebben was de mooiste liefde inderdaad de onbereikbare.